Շնորհակալ եմ յարգելի 2020, քո ընթացքին ես առաւել եւս հասկացել եմ թէ որքա՜ն կարեւոր է գնահատել ու արժեւորել առողջութիւն կոչուածը, որն անսահման փխրուն է ու անզօր՝ բնութեան նոյնիսկ ամենամեղմ չար կատակների հանդէպ։

Շնորհակալ եմ յարգելի 2020, քո ընթացքին ես առաւել եւս հասկացել եմ թէ որքա՜ն կարեւոր է գնահատել ու արժեւորել տունն ու ընտանիքը, վայելել օրը եւ գոհաբանել բարձրեալին ներկան պարգեւելու համար։

Շնորհակալ եմ յարգելի 2020, քո ընթացքին ես առաւել եւս հասկացել եմ թէ որքա՜ն կարեւոր է գնահատել ու արժեւորել հայրենի ամէն մէկ բուռ հողը, որի երկաթի պարունակութիւնը անընդհատ վերանորոգւում է նախնիների ու այսօրուայ հերոսների արեան շնորհիւ ․․․։

Շնորհակալ եմ յարգելի 2020, քո ընթացքին ես առաւել եւս հասկացել եմ թէ մարդու կոկորդը ցաւում է ոչ միայն բորբոքումից, այլեւ արեան մէջ հազարամեակների ընթացքին, գեների անբաժան մասը դարձած «ազգային արժանապատուութիւն» կոչուած մի նիւթի պակասուրդից, որի պակասը, ո՛չ թէ ժառանգական է լինում, այլ ձեռքբերովի՝ ապիկար ղեկավարի մը շնորհքով․․․։

Շնորհակալ եմ յարգելի 2020, քո ընթացքին ես առաւել եւս հասկացել եմ թէ որքա՜ն կարեւոր է գնահատել ու արժեւորել աւանդական ազգային դաստիարակութիւնը, որ սկսում է դպրոցական դասագրքերից, եւ ուժ կամք ու քաջութիւն է տալիս քսան տարեկան երիտասարդին՝ արհամարհելու անգամ մահը, եւ հայրենիքը թիրախաւորած թշնամու գնդակը դիմաւորել սեփական կուրծքով վասն հայրենեաց։

Շնորհակալ եմ յարգելի 2020, քո ընթացքին ես առաւել եւս հասկացել եմ, թէ ո՜րն է տարբերութիւնը իսկական ղեկավարի եւ պատեհապաշտ «փոփուլիսթի» միջեւ, որն իրեն չպատկանող արքունիք մը գահակալելու սիրոյն, հայրենակիցներին բաժանում է իրեն հետեւող սպիտակների եւ թշնամի հռչակուած սեւերի, մասնատելով բեւեռացնում է հասարակութիւնը ապա «եկել է քաղաքացու վրէժի պահը» կատաղի ոռնոցով քաղաքացիական պատերազմ է հրահրում, որպէսզի այդտեղից հոսող արեամբ մարէ իր հրկիզուող աթոռի կրակը։

Շնորհակալ եմ յարգելի 2020, քո ընթացքին ես առաւել եւս հասկացել եմ թէ որքա՜ն զաւեշտական է թշնամու առաջ գօտին արձակելով ծնկի կքած «գերագոյն հրամանատարի» մը, նոյն թշնամու հետ բանակցութեան սեղանի նստիլը․․․։

Շնորհակալ եմ յարգելի 2020, քո ընթացքին ես առաւել եւս հասկացել եմ թէ արդի տեղեկատուական միջոցները որքա՜ն ունակ են հասարակութեանը ապակողմնորոշելու, վարագոյրի հետեւից թելադրողների սցենարը յաջողցնելու․․․։ Որքա՜ն հեշտ է այդ հզօր միջոցներուն համար կասկածի տակ դնել օրինաչափութիւն մը, որ կը յուշէ՝ «ժողովուրդը չի սխալւում» ։

Շնորհակալ եմ յարգելի 2020, քո ընթացքին ինքնամեկուսացմամբ ազատ ժամանակ եմ ունեցել ու վերընթերցել Խաչատուր Աբովեանի «Վէրք Հայաստանի»ն․․․։ Գուշակելով մեր այսօրուայ կրթութեան նախարարութեան որոշելիքը, մեր հսկան 200 տարի առաջ ասել է՝          «Ա՛խ լեզուն, լեզուն. լեզուն որ չըլնի, մարդ ընչի՞ նման կըլնի: Մէկ ազգի պահողը, իրար միացնողը լեզուն ա ու հաւատը: Լեզուդ փոխի՜ր, հաւատդ ուրացի՜ր, էլ ընչո՞վ կարես ասիլ, թէ ո՞ր ազգիցն ես»․․․։ Տեսնելով մեր մահ ու կենաց պատերազմը մարդը 200 տարի առաջ գրել է «Օրհնուի՛ էն սհաթը, որ ռսի օրհնած ոտը Հայոց լիս աշխարհը մտաւ ու ղզլբաշի անիծած, չար շունչը մեր երկրիցը հալածեց»․․․։

Շնորհակալ եմ յարգելի 2020, քո ընթացքին ես առաւել եւս հասկացել եմ թէ սահմանին կանգնած ինքնաձիգով մէկ զինուորը, որքա՜ն աւելի հզօր ու յուսալի պարիսպ է հայրենիքի համար քան տասնեակ հազարաւոր հայորդիներ, որոնք միասնաբար յաջողութեամբ կարող են փակել մեծ երկրների մայրուղիներ, սակայն ոչ թշնամու մայր հողը նուաճելու ճանապարհը․․․։ Եւ համոզուել եմ, որ պէտք է բարձրաձայնել Հայաստանի Հանրապետութեան մարդահամարի միայն երկու միլիոն լինելու փաստը, իսկ մնացած ութ միլիոնի մասին կարելի է աւելի մեղմ «շշուկով» խօսել՝ մինչեւ անոնց տուն վերադարձը ․․․։

Շնորհակալ եմ յարգելի 2020, քո ընթացքին ես առաւել եւս հասկացել եմ թէ որքա՜ն էական, վճռորոշ եւ գոյատեւման համար անհրաժեշտ է «քանակ» կոչեցեալը․․․ ոչ թէ իշխանութեան ձգտող քաղաքական ուժի կամ ղեկավարի մը քուէներ ապահովող, այլ՝ թշնամու դէմ բռունցք կազմող եւ սեփական երկրի մէջ աշխատող ու բարիք արարող «քանակ» հասկացողութիւնը, իսկ մինչ այդ ունենալը՝ թող «օրհնուի էն սըհաթը»․․․։

Շնորհակալ եմ յարգելի 2020, քո ընթացքին ես առաւել եւս հասկացել եմ թէ Հայրենիքը խաղալիք մը չէ, եւ չի կարելի այն որպէս խաղալիք յանձնել մանուկներին, նաեւ փորձադաշտ կամ «մուլիաժ» մը չէ որու հաշուին անփորձ մատղաշներին կարելի է ստաժաւորել ․․․։

Եւ վերջապէս շնորհակալ եմ յարգելի 2020, քո ընթացքին ես առաւել եւս հասկացել եմ որ հպարտութիւն են ներշնչում ոչ թէ «հիստերիկ» կոչերը, այլ առաքինի մարդկանց հետ համաքաղաքացի լինելը, ու ապրիլը սեփական հայրենիքի մէջ, որտեղ երբեք ազնիւ մարդկանց պակաս չի եղել, որոնք երկիր են կառուցել իրենց գլխին կրելով ե՜ւ սեւ գլխարկներ, ե՜ւ սպիտակ գլխարկներ, սակայն մի՜շտ եռագոյն սրտեր ու ոգիներ․․․։