«Սէրը խաչ է»․

կարո՞ղ եմ ամենքին սիրել Մարդիկ յաճախ Քրիստոնէական սիրոյ մասին սխալ պատկերացում կ՝ունենան եւ հարցեր կը ծագին:

«Ինչպէ՞ս սիրեմ թշնամիիս», «Ինչպէ՞ս սիրեմ այն անձին որ ինձ վնասեր է», «Ինչպէ՞ս երեսիս միւս կողմը դարձնեմ, երբ մեկէն ապտակուեր եմ»։

Մարդիկ այս հարցերով կը փորձեն Քրիստոնէական սէրը, որ վեհ է ամէն բանէ, նոյնացնել խեղճութեան հետ։
Իրականին մէջ բոլորովին ալ այդպէս չէ։

Քրիստոնէական սէրը ոչ մէկ ընդհանուր աղերս ունի խեղճութեան հետ։ Քրիստոնէական սէրը վեհ է ու անսահման՝ հանգամանքներ ու պայմաններ չճանչցող, անկախ ամէն հանգամանքէ: Բայց այս ամէնէն զատ նաեւ պէտք որ գիտնանք թէ, երբ կ՝ըսենք որ ամէնուն պէտք է սիրել, ատիկա չի նշանակէր որ պէտք է սիրել նոյն չափով։

Օրինակ՝ ծնողներուդ եւ անծանօթներուն, սիրելիիդ ու պատահական անցորդի մը նոյն չափով չես սիրէր անշուշտ, եւ այս շատ բնական է:

Պէտք է պարզապէս բաց ըլլալ աշխարհի հանդէպ, պատրաստ լըլլալ օգնելու, դուրս գալ եսասիրութեան եւ եսակեդրոնութեան սահմաններէն։ Ահա այս է Քրիստոնէական սէրը, որուն լաւագոյն օրինակը տուաւ Ինք՝ Միածին Որդին՝ մեր Տէր Յիսուս Քրիստոսը։
Անոր երկրային կեանքը այս ամէնուն ապացոյցն է։
«Սէրդ սիրով խոնարհեցար ի փրկութիւն…» ,- ըսաւ մեծՀայրապետ Ներսես Շնորհալին Քրիստոսի մասին։
Ան իր սէրն անգամ սիրով խանորհեցուց՝ յանուն մարդկութեան փրկութեան։ Ան եղավ ազնիւ, մոռցաւ իր անձը՝ ծառայելով և ոչ թէ տիրելով։

Անգամ խաչին վրայ, չարչարուելով ցաւերէն, Քրիստոս դրսեւորեց բացառիկ, իրական սէր մարդութեան հանդէպ՝
ւսելով․ «Հա՛յր, ներէ՛ անոնց, որովհետեւ չեն գիտեր թէ ինչ կ՝ընեն» (Ղուկաս 23։34)։ «Սէրը խաչ է»,- ըսած է
Գարեգին Ա Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը։

Սիրով վերաբերուենք ոչ թէ որպէս ընծայ, այլ որպէս խաչ։
Բաշխենք մեր սէրը ճիշտ՝ միաժամանակ ունենալով սէր բոլորի համար։ Յիշենք, որ կարող ենք բոլորին սիրել, պարզապէս չենք կրնար սիրել նոյն չափով։

Ըլլանք մարդասէր, որ նոյնն է, թէ քալելը Քրիստոսի ճանապարհով։
______________________________________________________________________________________________